Afgelopen jaar overleed Rudy Englebert, bassist bij onder meer Vitesse en The Wild Romance. Weer een held die ons ontvalt. Een prachtig mens en een waanzinnig goede bassist. En met goed bedoel ik niet al dat virtuoze geneuzel waar je mee doodgegooid wordt, maar goed muziek maken. Kunnen spelen met anderen. Want dát is wat we moeten doen. Wat Rudy deed. Ik heb hem nooit persoonlijk leren kennen, maar dat het een bijzonder mens was, dat is duidelijk.
Bij bijzondere mensen kom je ook bijzondere spullen tegen. Of gereedschap. Zo was een van Rudy’s trouwe maatjes een pre-Ernie Ball Music Man StingRay. Ik mocht deze iconische basgitaar een middagje bij me hebben omdat Peter Jansen, plaatselijke basheld, basambassadeur pur sang en vaste klant hier in de shop, mij vroeg deze na te kijken voor de bas weer verder ging met zijn (de bas dus) tournee.
Hoe dit zit leg ik verderop uit. Nu eerst over die witte 1978 StingRay. Al in de vroege jaren tachtig is Rudy met dit instrument te zien bij Vitesse. Vitesse – en vast en zeker de invloed van voorman Herman van Boeyen – is de reden dat de StingRay wit is. Van oorsprong was de bas zwart, maar omdat het Vitesse-beleid witte kleding en lichte instrumenten was, werd de bas netjes van een stralend witte laklaag voorzien. Iets te stralend, moet de eigenzinnige bespeler gedacht hebben, want na verloop van tijd werden toch de nodige persoonlijke kenmerken aangebracht in de vorm van wat decoratieve elementen en een heuse avant-la-lettre relicbeurt. Om de zaken meer in balans te krijgen, zogezegd. Op een video uit 1982 is de bas nog in smetteloze, maagdelijk witte staat te zien.
Exemplarisch is het een heel goede bas. Niet te zwaar, zoals vele bassen uit de pre-Ernie Ball-familie over het algemeen wél waren. Veel daarvan tikken met gemak de 4,7 kg aan. Naast die fijne 4,2 kg constateerde ik een waanzinnig goede sound en bespeelbaarheid. De meest interessante modificatie die in de loop van de tijd bij deze bas is gedaan, is right in the centre te vinden. De kenner ziet het gelijk: de dikke StingRay humbucker, geplaatst in de sweetspot (zoals dat heet), lijkt nog eens eens zo groot geworden. Rudy heeft daar eigenhandig voor gezorgd door er een extra pickup tegenaan te “plakken”. Compleet met een eenvoudig maar doeltreffend schakelplan in de elektronica.
In een nachtelijke inspiratie-impuls is het idee geboren een extra Jazz Bass-pickup toe te voegen. En wel op de sixties-brugpositie, de place to be voor de ultieme knor (Jaco!). Daarvoor zou de Music Man-pickup een eindje op moeten schuiven richting hals. De daad is direct bij het woord gevoegd en de bas is diezelfde nacht door Rudy met hamer en beitel aangepakt. Geen woorden maar daden! Het resultaat mag er wezen. Niet zozeer wat betreft de afwerking, hoewel dat ook z’n charme heeft in dit geval, maar vooral de klankmatige uitbreiding. Van lekker knorren op een singlecoil Fender Jazz Bass-brugpickupje tot een dikke MM on steroids met alles in werking en alles op 10. Zelfs alleen de MM-humbucker op die iets naar de hals toe verschoven positie is nét wat vetter. Inspiratie voor deze bassenbouwer!
Na Rudy’s overlijden is de bas in handen gekomen van Patrick Disseldorp. Hij nam de bas over om te voorkomen dat deze in handen zou vallen van ‘een of andere freaky verzamelaar of zo’. Want deze bas moet blijven spelen. Via een netwerk en een WhatsApp-groep stelt hij de bas beschikbaar aan iedere bassist die daar een optreden mee wil doen om Rudy te eren. Alles gaat op basis van vertrouwen en respect en de bas tourt nu al lekker door ons kikkerlandje. Wie ook interesse heeft om de bas te lenen voor een te gek optreden, maar natuurlijk ook voor opnames, kan met Patrick in contact komen via zijn Facebookpagina Puck Loco. Er is veel animo voor dit mooie project! •
Oorspronkelijk gepubliceerd in: de Bassist #67 (januari – maart 2024).
https://www.debassist.nl/